وقتی دریک مراسم با حضور پنجاه شصت تا وبلاگ نویس شرکت کنی،در طول برنامه به این فکر میکنی که چه نقلی از آن بنویسی که گزارش بهتری نسبت به دیگران باشد. اما وقتی نکرانی ها و درد سر های برگزاری اش فکرت را خسته کرده باشد و حتی نتوانی یک افطار درست و حسابی هم بخوری، بعدش هم جمع و جور کردن های بعد از مراسم گیرت بندازد و وقتی راه بیافتی که همه رسیده باشند خانه شان و مودم هایشان مشغول سوت کشیدن باشد، دیگر بیخیال گزارش نویسی میشوی.
خلاصه این که امشب یک جمع دوستانه وبلاگی به صرف افطار داشتیم، یک چند تایی مهمان ویژه و صحبت های جالب حاج آقا راستگو.
لازم نیست بگویم که ایشان هم وبلاگ می نویسند، و میدانم با خودتان فکر می کنید تنها خواجه حافظ باقی مانده که هنوز برای خودش وبلاگ نساخته است!
خدا رحم کرد و توانستیم این مهمانی افطار را با حضور خانم های وبلاگ نویس هم بر گزار کنیم که اگر نمی شد، معلوم نبود چه می شد!
من به سهم خودم از آقا حامد که پیشنهاد این طرح را دادند و پیگیر آن بودند، و از حاج آقای نجمی که زحمات اصلی این برنامه را متقبل شدند،و آقای اسماعیلی به خاطر زحماتشان تشکر میکنم. اسم بقیه را هم در وبلاگ دفتر توسعه می آوریم.
ولی همانطور که به حامد ( با آن یکی فرق دارد) گفتم، تا سر پل صراط که مسیرمان از هم جدا میشود، فراموش نمیکنم و به یادش میآورم که در لیست حاظران امشب،اسم مرا ننوشت! حالا وبلاگ ما شب نوشته می شود، گناه کردیم؟!
اما خب. وقتی این اتفاقها همیشه می آفتد، مثلا در همایش، مجری برنامه هم باشی، و حتی یک عکس از تو نباشد، چه برسد به اسم، طوری که جناب مدیر هم در وبلاگش بنویسد مجری برنامه، بدیون لینک، معنی اش این است که خدا زده پس گردنت که بچه جان! دنبال اسم و رسم نباش که بر عکس اسم و رسمت نابود میشود!
این طوری است که می گویند چهل روز زندگی خالصانه برای خدا، جاری کننده چشمه های حکمت است و ما بویی از آن نبرده ایم!
کلمات کلیدی:
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
