امشب اجازه پیدا کردیم راهی بارگاه ملکوتی حضرت رضا (ع)برای عرض تسلیت ایام شهادت جد بزرگوار ایشان بشویم.
انشاء الله نماینده سلام و ارادت و اشتیاق همه دوستان و عزیزان هستم.
به این فکر می کنم که وقتی برای بوسیدن آستان مقدس ائمه اطهار (ع) باید منتظر و آرزومند اجازه و توفیق باشیم،
وقتی افتخار و شرفمان،فدا شدن برای خاک پای امام عصر (عج) است،
چطور می توانیم نسبت به وجود مقدس ابی عبدالله(ع) چنان تصور نادرستی داشته باشیم که باعث چنین رفتاری در عزاداری هایمان شده است؟
واقعا چرا باید چنین محنت و مصیبتی بر این خانواده روا می شد؟ چه حکمتی بر آن مترتب بود؟ آیا هدف این بود که ما بر ایشان گریه کنیم؟
یعنی الان آن وجودات شریف، به گریه و عزای ما احتیاج دارند؟
راز این همه اصرار گزاره های دینی بر بزرگداشت ویژه یاد عاشورا چیست؟
بیایید بیشتر فکرکنیم.
***************************************************
به خواست خدا، شنبه بر می گردم. اگر پیغامی داشتید، لطفا ایمیل بفرستید.
بدرود
کلمات کلیدی:
ساخته شده توسط Rodrigo ترجمه شده
به پارسی بلاگ توسط تیم پارسی بلاگ.
